Hawanskie impresje po raz pierwszy

Przed wyjazdem na Kube mielismy swoja wlasna wizje Hawany. W duzej mierze byla ona uksztaltowana przez przewodniki i ksiazki oraz podkolorowana przez nasza wyobraznie :) Rzeczywistosc absolutnie nas nie rozczarowala ale na pewno zaskoczyla. Przez pierwsze cztery dni naszego pobytu w Hawanie znalezlismy tam wszystkie slynne hawanskie ikony: stare kolorowe auta, piekna kolonialna architekture i wszechobecne socjalistyczne murale i billboardy, ze slynnym Che na czele. Jednak zaden z przewodnikow nie ostrzegl nas przed najzwyklejsza bieda, ktora jest niestety w tym wielkim miescie wszechobecna. A razem z nia w parze idzie balagan, brud oraz powszechni jineteros. Moze my mielsimy wiecej okazji, zeby sie na to wszystko napatrzec, bo mieszkalismy w najubozszej dzielnicy Hawany, Havana Centro. Nasza gospodyni, Cary, opowiadala mi, ze nie ma tam sluzb komunalnych dbajacych o porzadek na ulicach. Nalezy to do ich mieszkancow, ktorzy czasami sie do tego przykladaja a czasami nie bardzo. Nie dziwi wiec fakt, ze na ulicach i chodnikach nie pachnialo fiolkami i ze znalezc tam mozna bylo doslownie wszystko, lacznie ze stara ryba, ktora kiedys sfrunela mi pod nogi z pobliskiego balkonu :) Zreszta pod balkonami nauczylismy sie nie chodzic po tym, jak pewnego wieczora cudem uniknelam prysznica z brudnej wody. Przyznam szczerze, ze pod koniec naszego pobytu w Hawanie bylam juz tym wszystkim odrobine zmeczona i z niecierpliwoscia czekalam na wyjazd na prowincje.
Serce mi sie sciskalo, kiedy zagladalam czasami do wnetrza mijanych zrujnowanych domow (ktore kiedys byly wspanialymi budowlami) i widzialam w jakich warunkach mieszkaja ludzie. Albo kiedy napotkana na spacerze kobieta prosila nas o cukierki dla swojego malutkiego dziecka...
O tym, ze w Hawanie trudno jest kupic cos do jedzenia w zwyklym sklepie, przekonalismy sie na wlasnej skorze. Pewnego popoludnia strasznie zglodnielismy jednak bylo juz zdecydowanie za pozno na lunch i za wczesnie na obiad, wiec wizyta w paladarze odpadala. Kiszki graly nam marsza a wlasciciel naszej casa wlasnie wrocil do domu z wielkim bochnem pachnacego chleba! Na sam jego widok leciala nam slinka :) Z niemalym wysilkiem, ale w koncu dogadalismy sie (Nilo ni w zab nie umial angielskiego my natomiast mielismy problem z jego silnym hiszpansko-kubanskim akcentem!) i zdobylismy namiary na piekarnie. Ruszylismy uliczkami centralnej Hawany ale zadnego sklepu o nazwie, ktora podal nam Nilo nie znalezlismy. W koncu dotarlismy do czegos, co wygladalo jak wielki i bardzo pusty supermarket. Na polkach nie bylo nic oprocz alkoholu, zapachu starego miesa i ...dwoch bochenkow chleba :) Nigdy chyba nie bylismy tak szczesliwi z powodu kupna pieczywa :) Ktore w dodatku okazalo sie...czerstwe i twarde jak kamien i mimo wielkiego ssania w zoladkach nie zdolalismy go zjesc...

Najbardziej upragniony bochenek chleba...

Jednak w calej tej niewesolej sytuacji uderzyla nas bardzo jedna rzecz - serdeczni, otwarci ludzie, ktorzy mimo nielatwych warunkow zycia tryskaja pozytywna energia. Kiedy mysle o Hawanczykach to widze zawsze usmiechniete twarze :) Widze rodziny, ktore gromadnie wychodza wieczorami przed domy, rozmawiaja, smieja sie, sluchaja muzyki...Dzieci rozpoczynaja rozgrywki w basebola i kulki, ulice ozywaja, rozbrzmiewaja gwarem i muzyka. Havana odmienia sie calkowicie w niezwyklym swietle chowajacego sie za horyzont slonca, lagodnieje... Wieczory - to byla moja ulubiona pora dnia w Hawanie :)

Havana wieczorem odmieniona ...

 Jakze mile i niespotykane w naszym kapitalistycznym swiecie jest to, ze na calej dlugiej ulicy wszyscy sie znaja, przyjaznia, spotykaja kazdego wieczora. Po dwoch dniach nawet i my bylismy juz rozpoznawani i w czasie naszych wieczornych spacerow uliczkami Havana Centro wiele osob witalo sie z nami przyjaznym 'hola', nawiazywalo rozmowe :) I nawet miejscowi nagabywacze juz zaczeli nas traktowac jak swoich, wiec w 'naszej' dzielnicy mielismy wiecej spokoju. A Zuzia i Rysiu wzbudzali okrzyki zdziwienia i zachwytu ich biala skora :)
I jeszcze milosc Kubanczykow do ich wiekowych aut! Zadziwiajaca i widoczna na kazdym kroku :) Rozczulajacy byl widok miejscowych, co wieczor pucujacych, naprawiajacych i dopieszczajacych swoje maszyny...

Natomiast dla Zuzi i Rysia Hawana byla miejscem gdzie spotkali swoich nowych przyjaciol - kanadyjskie rodzenstwo - Alexie i Keliana. Przypuszczam, ze poza wspolnie z nimi spedzonymi radosnymi chwilami, niewiele z tych pierwszych dni w Hawanie pamietaja :) A my nie moglismy sie nadziwic jak szybko rodzi sie dziecieca przyjazn i jaki smutek w tej czworce moze wywolac rozstanie. Wszyscy mieli lzy w oczach, kiedy opuszczalismy goscinny dom Cary! My mielismy do niego wrocic za dwa tygodnie, po okrazeniu polowy wyspy...

Przyjazn nie zna granic :)

A ja nawet nie przypuszczalam jak bardzo wkrotce zatesknie za Hawana :)